Verslaafd aan drank en drugs: Willem’s intense strijd en onverwachte redding

Ik wilde hier helemaal niet zijn

Ik ben Willem en heb een verslaving aan alcohol en cocaïne. De cocaïne gebruikte ik om meer te kunnen drinken en ik deed dat de hele dag door. Deze combinatie van drugs voedde mijn gebrek aan levenslust en dat leidde uiteindelijk tot een zelfmoordpoging. Ik wilde hier helemaal niet zijn en vluchtte in drank en drugs.

Aan geld had ik geen gebrek, dus er was altijd toegang tot verslavende middelen. Ik heb een goede baan en thuis had ik ook niets te klagen. De enige kosten die ik had waren de dealer en de slijterij. Ik gebruikte erg veel en kon mijzelf volledig verliezen in de drank en drugs.

Afkicken voor jezelf of voor iemand anders?

Mijn werkgever en mijn ouders spoorden mij aan om hulp te zoeken. Was het niet voor mijzelf dan wel voor mijn ouders, was de gedachte toen. Maar dat werkte niet; ik liep van therapiesessies naar psychologen en van een GGZ-instelling naar een ervaringsdeskundige die bij mij thuiskwam.

Er werd wel wat gepraat over drugsgebruik en verslaving, maar ook over mijn depressieve gedachten. Zelf was ik alleen maar bezig met het afvinken van afspraken om weer door te kunnen met mijn verslaving. Ik manipuleerde iedereen en vertelde wat ze wilden horen, als ze maar het idee hadden dat ik aan mijzelf werkte. Ondertussen kon ik gewoon door met mijn gebruik.

Je hebt geen verslaving, je kan toch gewoon wat minder drinken?

Dat wat mijn ouders voor ogen hadden was geen goede basis om daadwerkelijk te werken aan mijn probleem. Ik was er helemaal niet aan toe om te stoppen, ik wilde het ook helemaal niet. Ik deed het alleen maar om hun een plezier te doen.

Thuis waren ze er vooral van overtuigd dat ik geen probleem had met middelen. Want daar kun je toch gewoon mee stoppen? Dan drink je toch even niet? Nee, ze vonden dat ik een psychisch probleem had. Verslaving was niet aan de orde.

Ze hadden geen benul en dachten dat mijn driftbuien psychisch van aard waren. Iedereen liep op zijn tenen als de hele familie bij elkaar was om maar te zorgen dat er geen kwaad woord viel waar ik een punt van zou maken. Oh, als hij maar niet boos wordt, dan hebben we een leuke dag.

Uiteindelijk heb ik mijzelf ingeschreven bij een kliniek. Ik was eraan toe om zelf hulp te zoeken.

Ik was super trots op mijzelf dat ik zelf de eerste stap had gezet en hulp zocht. Toen ik het mijn ouders vertelde dat ik mijzelf had ingeschreven bij een kliniek zag ik iets in hun ogen, een sprankje hoop, en dat deed me veel.

Na gesprekken met een casemanager en psycholoog werd ik gebeld door een stagiair die mij vriendelijk bedankte en vertelde dat ze mij niet in behandeling gingen nemen.

De verslaving in combinatie met mijn gemoedstoestand was blijkbaar een risico voor ze omdat ze vermoedden dat ik het traject niet succesvol zou volbrengen. Niemand wil me helpen. Daar stond ik weer.

Van de regen in de drup

Het slechte nieuws van mijn afwijzing zorgde ervoor dat ik een enorme terugval kreeg. Ik werd heel erg dronken, maar ik wilde nog steeds geholpen worden. Op Google heb ik de eerste de beste verslavingskliniek aangeklikt en mijzelf weer ingeschreven. Ik kon dit niet alleen.

Na mijn aanmelding mocht ik op gesprek komen en daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor. Ik vertelde het mijn ouders en die reageerden direct positief. Mijn vader is zelfs meegegaan naar de eerste afspraak. Ook dat ging niet vanzelf, want ik was nuchter en dus niet te genieten, maar ik ben erg blij dat mijn vader mee was, ook al bleef hij buiten wachten.

Afkicken in Zuid-Afrika

Na een aantal gesprekken werd duidelijk dat ik eerst naar Zuid-Afrika moest om volledig prikkel loos te werken aan mijzelf. Afkicken van drank en drugs onder begeleiding op een locatie waar je zelf niet na hoeft te denken was voor mij het beste. Bij terugkomst in Nederland volgde ik de middagbehandeling.

Hier heb ik heel veel geleerd. Al die kennis en ervaring van de psychologen en de mensen die meededen aan de meetings... Het was verhelderend om te weten te komen hoe dingen werken als je een verslaving hebt. Hoe je brein bepaalde situaties of voorwerpen verwerkt waardoor je bepaalde besluiten neemt.

Je bent altijd zelf verantwoordelijk voor je eerste glas

Het nemen van je eigen verantwoordelijkheid en het erkennen dat je een probleem hebt is zeer waardevol om je te realiseren. (Je zegt het wel, maar wéét je het ook echt?) Als je weet dat je altijd een keus hebt om iets wel of niet te doen en je kan daarop acteren, dan heb je je verslaving zelf in de hand.

Een bijna terugval

Tijdens de weken dat ik bij Spoor6 in behandeling zat heb ik één keer een bijna terugval gehad.

Onderweg van Spoor6 naar huis zag ik iemand die een epileptische aanval kreeg. Ik schoot te hulp en probeerde ook een omstander zo ver te krijgen dat hij mij hielp. De man bloedde hevig en hij lag heel ongelukkig op een trappetje. De omstander riep dat hij met zijn mobieltje aan het filmen was voor Dumpert en mij helemaal niet wilde helpen. Ik stond daar met iemand die gewond was van zijn val, helemaal onder het bloed. Dat triggerde mij enorm.

Daarna zocht ik meteen mijn dealer op, maar ik besloot toch om niets te gebruiken. Blijkbaar was de gedachte van het hebben van drugs al voldoende om mij gerust te stellen. Ik ben trots op mijzelf dat ik toen niet gebruikt heb.

Toch een terugval

Toch kreeg ik een daadwerkelijke terugval en dat kwam omdat ik werd aangereden op mijn brommer. Voorheen was ik altijd dronken als ik op de brommer reed en gebeurde mij nooit iets. Afgelopen zomer was ik natuurlijk al maanden clean en had op een dag zin in een leuk ritje. Er is nooit iets met mij gebeurd, maar nu gebeurde het toch: broodnuchter en ik word aangereden.

Ik was kwaad en bij mijn ouders thuis aangekomen pakte ik een fles drank uit de kast en zette die aan mijn lippen. Toen ik mijn moeder huilend in de kamer zag staan realiseerde ik mij weer dat ik een probleem heb. Het drong weer tot mij door dat ik niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn ouders wilde stoppen met mijn verslavingen.

Er zit áltijd iets achter de verslaving

Inmiddels heb ik met diverse mensen binnen Spoor6 gepraat en mijn ouders zijn ook op gesprek geweest. Er wordt diep gegraven naar de achterliggende problematiek van mijn verslaving. O.a. over het gebrek aan levenslust, depressieve gedachten, hoe je jezelf kan beschermen tegen zulke gedachten en wat ik kan doen om vooruit te komen.

Ik ben mij ervan bewust dat ik een probleem heb en daar wordt hier gelukkig door meerdere mensen aan gewerkt. Heel iets anders dan de eerste kliniek waar ik mijzelf inschreef en te horen kreeg dat ik niet welkom was.

Onvoorwaardelijke liefde

Ik ben nu in een fase dat ik heel veel waardering en liefde voor mijn ouders voel. Ze steunen mij en weten ook hoe het nu allemaal in elkaar zit. Ik merk dat ik van hun onvoorwaardelijke liefde ontvang en dat vind ik fantastisch. Dat doet me veel. Er is nu begrip voor de situatie ook al heb ik nog een lange weg te gaan.

Ik heb veel over mijzelf geleerd de afgelopen periode en weet ook welke omgeving ik voor mijzelf moet creëren om mijzelf in de hand te houden. Het is een proces dat tijd nodig heeft. Ondertussen gaan de gesprekken met de psychologen gewoon door tot we bij de kern van mijn probleem zijn.

Hulp van de groep

Ik ben er nog niet hoor, ik ben nog steeds naar mijzelf op zoek. Maar als ik het moeilijk heb omdat ik een stressvolle situatie heb meegemaakt die voor een terugval kan zorgen, dan kan ik de mensen van de groep bereiken die ik bij Spoor6 heb leren kennen. Ik kan erover praten met mensen die in dezelfde situatie zitten en zo helpen we elkaar door de moeilijke momenten heen.

De band die ik nu met mijn ouders heb is heel erg goed. Ik laat nu wel eens samen met mijn vader de hond uit, iets dat voorheen echt onmogelijk was. Het is fijn om dichterbij elkaar te komen en voorheen zorgde mijn verslaving er juist voor dat dat echt onmogelijk was.

Ik hoef nu geen toneelstukjes meer op te voeren, heb niets meer te verbergen en kan mezelf zijn. Zowel bij de sessies met de groep als thuis in mijn eigen omgeving. Het zijn kleine stapjes die soms ook eng zijn, maar uiteindelijk kom ik er.

Dit was mijn ommekeer

De beste tip die ik kan geven is: beslis zelf om hulp te zoeken als je verslaafd bent. Zet die eerste stap. Die is moeilijk, maar zodra je in het proces terecht komt word je vanzelf meegetrokken zodat je kan werken aan je probleem

Disclaimer: De echte naam van de geïnterviewde is op verzoek gewijzigd in Willem. Op de foto zie je een fotomodel van Pexels.

Wil je hulp als je verslaafd bent?

Heb jij een verslaving en wil je hulp? Neem contact met ons op en zet die eerste stap. Ons deskundige team levert de zorg die je nodig hebt.

Je mag ook contact opnemen als je gewoon iets wil vragen over hoe afkicken werkt, of over wat je te wachten staat als je bij ons komt werken aan je herstel.